„Darmowy i bezinteresowny dar” – tworzę ale nie stwarzam na nowo.

W naturze ukryta jest wielka tajemnica. Już samo życie jako takie jest zagadka, zagadkowa rzeczywistością w samym środku innej zagadki. Odkrywanie rzeczywistości i próby uchwycenia jej na płótnie nie jest rozmowa o technice, o pociągnięciach pędzla – to zupełnie inny poziom, to pokora wobec rzeczywistości granicząca z fascynacja. Sztuka jest dla mnie sposobem na opowiedzenie prawdy, to pragnienie uchwycenia tego czym jest w istocie. To czysta metafizyka. To portretowanie rzeczy natury, ludzi przez pryzmat, który zakorzenia inną rzeczywistość.

Wchodzę na drogę malarza ukształtowaną niespełnionym powołaniem. Moja twórczość to płynący z poczucia pustki wielkie pragnienie autentyczności.

Sztuka jest powołaniem, jest organicznie związana z życiem. Tragiczna samotność, życie w świecie, który mnie nie rozumie i którego ja też nie rozumiem. To samotność ale i tęsknota za prawdą. Jest w nas jakaś szczególna potrzeba tworzenia, zwłaszcza tworzenia piękna. Rzeczywistość – MÓWI. To artystyczna reprezentacja objawiającego się istnienia. To napięcie pomiędzy światem zmysłowym a zżyciem psychicznym przedmiotu, mistyka tego co powszednie oraz nadzwyczajność tego co zwyczajne, a przecież nadal zdumiewające jako istnienie.

Grube warstwy farby, żywica „ bardziej rzeźbienie na płótnie niż malowanie.” Ruch od czującego i ulegającego energii rozmaitych wrażeń „ja” do świata, który jest niejako stworzony jako wizja. To narodziny podmiotowości, które pozwala odnaleźć się jako „ja” naprzeciw „ty” świata.. To włączenie się do świata, to bezinteresowna chęć poznania rzeczywistości, to olśnienie zmysłowym pięknem świata. Świat to rodzaj języka, to mowa tajemnicza, pełna znaków ale wyraźna i dająca rozumieć się na poziomie intuicji. Rzeczywistość mówi przez realną obecność elementów świata, ich wołające „jestem”.

Małgorzata Rynarzewska